Onze optredens zijn bedoeld als een muzikaal eerbetoon aan Herman Brood, de meest overtuigende Nederlandse belichaming van het begrip sex, drugs en rock & roll. Ondanks zijn bekendheid vele jaren na zijn dood, zullen maar weinig mensen het muzikale oeuvre van Herman Brood goed kennen. Dat heeft ongetwijfeld te maken met enerzijds zijn grillige discografie en anderzijds zijn vele nevenactiviteiten op het gebied van tv, film, theater en vooral schilderkunst. Daarom hier een dwarsdoorsnede van Hermans discografie in 10 delen, van 1977 t/m 2000: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
DEEL 10 A
Back On The Corner (1999) ***
Op de golf van de bigband hype eind jaren negentig aangezwengeld door Brian Setzer krijgt ook Herman de kans van platenmaatschappij Ariola om nummers van zijn idolen op te nemen in een swing setting. Herman grijpt deze kans met beide handen. Met overtuiging en liefde voor de vaak knetter oude muziek zingt Herman nummers van Mose Allison, Dude Ellington en Cole Porter. Een leuk detail is de verwijzing naar The Wild Romance in Lost Mind van Curtis Mayfield.
De opname is vakwerk. Hermans stem heeft nog nooit zo warm geklonken. De opgetrommelde musici spelen smaakvol in dienst van de muziek. Er wordt nergens gesoleerd om het soleren. Bovendien zijn ongetwijfeld de arrangementen en duur van nummers afgestemd op de gemiddelde concentratieboog van de rockliefhebbers die Herman trouw volgen. Vermoedelijk zal toch ook tot verbazing van Herman Brood blijken dat de verkoop van dit experiment boven verwachting goed is. Het geeft Herman weer tijdelijk vleugels, al is het slechts in de vorm van een grijze papagaai op zijn hoofd.
Foto: Herman met Cor de papagaai.
DEEL 10 B
Ciao Monkey (2000) ****
Brood staat op kiepen. Zijn lichaam sputtert tegen na jaren roofbouw gepleegd te hebben. Hij stopt met speed als deze niet meer werkt. Het succes van 'Back on the Corner' heeft Herman de laatste jaren nog een beetje op de been gehouden. Het is waarschijnlijk dankzij de onstuitbare geldingsdrang van manager Koos van Dijk en de aspiraties van de bandleden als Ivo Severijns, die nog niet klaar zijn met hun avontuur in The Wild Romance, dat er überhaupt nog een Herman Brood plaat komt. Tussen de studio-opnames en de release gaat het snel bergafwaarts met de gezondheid van Herman. Ciao Monkey, blijkt achteraf de laatste te zijn.
Met de nodige rake zelfkritiek beschrijft Herman in de liner notes hoe het album tot stand is gekomen. Zijn geduld is nog beperkter dan bij de opnames van de vorige albums, zodat de band noodgedwongen de nummers vrijwel kant en klaar aanlevert en Herman alleen nog hoeft in te zingen. Herman schrijft er over: "De jongens konden zo vrij vogelen, gevrijwaard van de hete adem mijns ongeduld in hun nek". Behalve deze genitief uit de oude doos spreekt Herman verderop in de tekst over profetische songteksten. De teksten van enige tijd geleden zouden zijn fysieke gesteldheid nu kort voor de release tot in detail beschrijven. Hollestelle geeft in 2001 na de dood van Herman aan hieraan te twijfelen. Hij acht een scenario dat is uitgestippeld door Herman meer waarschijnlijk.
Ondanks of wellicht dankzij deze werkwijze is Ciao Monkey een behoorlijk sterke plaat. Het songmateriaal is origineler dan voorganger 'Fresh Poison'. De plaat ontvangt positieve kritieken. Mede dankzij prachtige rock nummers 'Dancin on', 'I hate myself' en 'Your Body's here'. Ook het ingetogen 'To who do you belong' en 'All of me' met een prachtige opbouw zijn gelukt. De teksten gaan over iemand die nog maar weinig energie en levenslust heeft en nood gedwongen afscheid neemt van zijn verslaving; de aap op zijn schouder. Ivo Severijns heeft als producer, vanwege beperkte beschikbaarheid van Herman, met veel geduld en veel knippen en plakken een verzorgd album in elkaar gezet. De blues en rock 'n roll zijn minder nadrukkelijk aanwezig. Vanaf het eerste nummer is het ietwat donkere rock in lijn met 'Fresh Poison' dat het album kleurt.
In opener 'Young' zit te veel bas in de mix. Een euvel dat het hele album parten speelt, maar aan de andere kant ook past bij de thematiek van het album. Iets meer subtiliteit zou het album nog beter gemaakt hebben. Ook levert het noodgedwongen knippen en plakken af en toe minder fraaie passages op, zoals het intro van het nummer 'To who do you belong'. David Hollestelle zet een bluesy intro neer, dat vervolgens overgaat in zang van Herman begeleidt door een akoestisch gitaar met volledig andere klankkleur. Het zijn kleine minpuntjes op een verder prachtige, op werk van Tom Petty gebaseerde, song.
Het fraaie eigen materiaal wordt halverwege Ciao Monkey onderbroken door 'Rain' een cover van the Beatles uit 1966. Zoals altijd laat The Wild Romance een eigen interpretatie los op dit B-kantje ten tijde van de 'Revolver' sessies. Overigens zonder oog te hebben voor het subtiele verschil tussen when en if in de Engelse taal. Het nummer eindigt met een jaren zestig psychedelische trip.
In gesprek met Theo van Gogh eind 2000 wordt openlijk getwijfeld of Herman de uitzenddatum van het TV-programma op 6 januari 2001 wel zal halen. Uiteindelijk kiest Brood ervoor om op 11 juli 2001 van het Amsterdamse Hilton Hotel te springen.
Na zo'n 42 minuten als de funky gitaarpartij in de climax van 'Saddle my Horse' uitdooft gaat letterlijk de pick up naald weer van de plaat. Wat rest is een pianoliedje 'When I Get Home' een bewerking van een Nick Cave and the Bad Seeds track 'Right now I'm a-roaming'.
Herman Brood & his Wild Romance met All Of Me (2000): youtube.com/watch?v=s3dTMcX-sUQ
Theo van Gogh in gesprek met Herman Brood (eind 2000): youtube.com/watch?v=Pjl0NiUQkVc
Laatste foto: Herman Brood & his Wild Romance in de laatste bezetting met v.l.n.r. Herman Brood, David Hollestelle Jr., Gus Genser en Ivo Severijns
RL, mei 2015